Ağlama!
Ağlayacak kadar zayıf bir insan mısın sen?
Erkekler ağlamaz!
Gözyaşlarımızla problemlerimiz var, kimseye göstermemek için uğraşırız onları, mutluluktan dökülüyor olsalar bile hatta...
Oysa ben çok severim gözyaşlarımı en az gülümsememi sevdiğim kadar hala içimde bir yerde yaşayan küçük çocuğu hatırlatır bana dudağı aşağıya sarkıp ağlamaya başlayan çocuğuanımsatır, arkasından gülümser o çocuk çünkü... Zaten başka türlü nasıl atarım ki içimden yaşadıklarımı, insanların kendi egoları için yaptıklarını, tatsız başlayıp tatsız bitenleri, sıkıntıları, dertleri... Mutlu olup gülümsediğim de sesi çıkmayan insanların, gözyaşlarımla karşılaştıklarında neden yüzlerinde garip ifadeler oluşur acaba hiç anlamam! Yahu insanoğlu ağlamak güzeldir! İnsanidir! Hayata karşı hala direnmekte olduğunuzun işaretidir...
Hele şu "Erkekler Ağlamaz!" klişesi beni deli eder... Ben ağlamayan, ağlamaktan çekinen erkekten korkarım, asıl o erkek en çok ağlayacak erkek gibi gelir bana... Bir erkek ağlamayı bilmeli, gerektiği anlarda gözyaşlarını serbest bırakabilmeli, mutluluğunu gülümsemesi kadar gözyaşları ile de anlatabilmeli. Ağlamayan erkeğin duvarları vardır ve o duvarlar çarpıp çarpıp defalarca yaralanacağınız kadar sağlamdır! O erkekler öyle sağlam bir erkek egosu ile yetiştirilmişlerdir ki asla bilemezsiniz ne zaman ne hissettiğini, tam olarak bilemezsiniz nerde başlayıp nerde biteceğini!
Ben ağlarım hemde çok ağlarım... Gözyaşlarımı biriktirmem serbest bırakırım, bıraktıkça berraklaşırım, daha çok düşünür içimdeki o an beni üzenleri attıkça daha sağlıklı kararlar veririm... Sadece ağlayıp köşeme çekilmem ama elimdeki o bana acı veren, öfke veren, kıran inciten şeye çare ararım ve bulurum da...
İnsanoğlu takılma gözyaşlarına, gerektiğinde ağla ki berraklaşsın ruhun bil ki sen berraklaştıkça dünya da berraklaşacak!
